Kizomba to taniec, który urzeka swoim intymnym charakterem, płynnością i głębokim połączeniem między partnerami. Choć często mylnie kojarzona z gatunkami latynoamerykańskimi, jej korzenie tkwią w sercu Afryki, a dokładniej w Angoli. Powstała tam pod koniec lat 70. i na początku 80. XX wieku, czerpiąc inspirację z bogatej mozaiki kulturowej krajów portugalsko-języcznych.
Początki i inspiracje
Kizomba, jako taniec i gatunek muzyczny, wywodzi się bezpośrednio z Semby, tradycyjnego angolskiego tańca narodowego, który charakteryzuje się bardziej energicznymi i skocznymi ruchami. Od Semby przejęła strukturę i bliskość, ale jej ewolucja nabrała nowego kierunku dzięki wpływom z zewnątrz. Kluczową inspiracją był Zouk, styl muzyczny i taneczny z Karaibów, a szczególnie z Gwadelupy i Martyniki. Zouk wprowadził do Kizomby bardziej romantyczne i wolniejsze tempo, a także charakterystyczne, hipnotyzujące brzmienie syntezatorów.
Dodatkowo, Kizomba czerpała z innych tańców z krajów PALOP (portugalskojęzycznych państw Afryki), z Republiki Zielonego Przylądka czy Kompa z Haiti. W efekcie powstała unikalna mieszanka, w której afrykańska tradycja spotkała się z karaibską zmysłowością. Nazwa “Kizomba” w języku Kimbundu (jednym z języków Angoli) oznacza po prostu “impreza”, co doskonale oddaje jej radosny, choć zmysłowy, charakter.
Charakterystyka tańca
To, co wyróżnia Kizombę, to jej bliskie połączenie partnerów. Para tańczy w bardzo bliskim kontakcie, klatka piersiowa do klatki piersiowej, a główną rolę w prowadzeniu partnerki odgrywa kontakt między partnerami, a nie tylko ręce. Kroki są płynne, mogą być powolne, co sprawia, że taniec wygląda na niezwykle zrelaksowany i zmysłowy.
W ostatnich latach, Kizomba zyskała ogromną popularność na całym świecie, dając początek nowym stylom, takim jak Urban Kiz czy Tarraxinha. Mimo tych ewolucji, esencja tańca pozostaje niezmienna – jest to opowieść o połączeniu, bliskości i wzajemnym szacunku, wyrażona w rytmie, który koi zmysły i serce.
W Angoli w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku odbywały się duże imprezy zwane „kizombadas”. Tańczono tam takie style jak semba, kompa i caduque oraz wiele typowo angolskich stylów muzycznych . Kizomba jako taniec ma swoje korzenie właśnie w tych imprezach, z udziałem znanych tancerzy, takich jak Mateus Pele do Zangado, João Cometa i Joana Perna Mbunco czy Jack Rumba, którzy pokazywali na parkiecie fragmenty swoich stylów w rytmie semby. Kroki te z biegiem czasu ewoluowały w stronę wolniejszego stylu, również w mniej pośpiesznym rytmie semby, typowym już w latach 70. XX wieku i znanym jako slow semba, rytmie mniej tradycyjnym, ale bardziej przypadającym do gustu młodych ludzi.